AMAÇ: Bu çalışma, psikiyatrik hastalık tanılı hastaların primer bakım vericilerinin sosyal destek durumunu belirlemek amacı ile yapılmıştır.

YÖNTEMLER: Tanımlayıcı nitelikteki bu araştırmaya bir üniversite hastanesinin psikiyatri servisinde yatan hastalar ile poliklinikten izlenen hastaların primer bakım vericisi olan 126 birey alınmıştır. Çalışma 1 Mart-15 Nisan 2009 tarihleri arasında yapılmıştır. Çalışmada veriler kişisel bilgi formu ve Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği ile toplanmıştır. Verilerin analizinde yüzdelik dağılım, t testi kullanılmıştır.

BULGULAR: Serviste yatan hastaların bakım vericileri ile polikliniğe gelen hastaların bakım vericilerinin sosyal destek puanları arasında anlamlı bir fark olduğu (p<0.05) saptanmıştır. Serviste yatan hastaların bakım vericilerinde; aile desteği, özel kişi desteği ve toplam sosyal desteğin düşük olduğu saptanmıştır. Hastanın bakımında çevresinden destek aldığını belirten, serviste yatan hastaların bakım vericilerinde aile, arkadaş, özel kişi ve toplam sosyal destek puanlarının yüksek olduğu, polikliniğe gelen hastaların bakım vericilerinde ise yalnızca aile desteği puanının yüksek olduğu saptanmıştır.

SONUÇ: Bu çalışmada serviste yatan hastaların bakım vericileri ile polikliniğe gelen hastaların bakım vericilerinin sosyal destek düzeylerinin farklı olduğu, servise yatan hastaların bakım vericilerinin sosyal desteklerinin düşük olduğu görülmüştür. Bakım vericilerin sosyal destek kaynaklarını tanıması ve bu kaynaklardan etkin olarak yararlanmasına yardım edilmesi gerekmektedir.

OBJECTIVE: The aim of this present research was to determine social support states of primary caregivers of patients diagnosed with psychiatric disorders.

METHODS: One hundred and twenty-six primary caregivers of patients who resided in the psychiatry inpatient clinic or who were followed in the outpatient clinic were included in this descriptive research. The research was conducted between 1 March and 15 April 2009. The data were collected using a personal information form and multi-dimensional scale of perceived social support. Percentage distribution and t test were used for the data analysis.

RESULTS: It was determined that there was a statistically significant difference between the social support scores of the caregivers whose patients resided in the psychiatry inpatient clinic and those of the caregivers whose patients presented to the outpatient clinic (p<0.05). Also, family support scores, significant other support scores and total social support scores were low among the caregivers whose patients resided at the inpatient clinic. Family support scores, friend support scores, significant other support scores, and total support scores of the caregivers who obtained support from the social environment for patient care and whose patients resided at the inpatient clinic were high. On the other hand, only family support scores were high among the caregivers of the patients who presented to the outpatient clinic..

CONCLUSION: It was seen that social support levels of the caregivers of patients residing in the inpatient clinic and of those whose patients presented to the outpatient clinic were different, with social support levels of the caregivers of patients residing at the inpatient clinic being lower. It is essential that caregivers are helped so that they can identify the social support resources and use them effectively.

AMAÇ: Bu araştırmada akut psikoz kliniklerinde mekanik tespit uygulanan kadın ve erkek hastaların özelliklerinin incelenmesi amaçlanmıştır.

YÖNTEMLER: Tanımlayıcı nitelikteki bu kesitsel araştırma, İstanbul ilindeki bir ruh sağlığı hastanesinde 01 Kasım 2007-31 Ocak 2008 tarihleri arasında gerçekleştirilmiştir. Araştırma akut psikoz kliniklerinden biri kadın biri erkek olmak üzere rastgele seçilen iki serviste yürütülmüş ve araştırma sürecinde mekanik tespit uygulanan tüm olgular ile tüm tespit uygulamaları örneklemi oluşturmuştur. Veriler, araştırmacılar tarafından oluşturulan bilgi formu aracılığıyla her tespit uygulaması için doldurularak toplanmıştır. Elde edilen veriler bilgisayar ortamında yüzdelik, ki-kare ve t-testi ile değerlendirilmiştir.

BULGULAR: Kadın servisinde 321 hastanın 66’sına tespit uygulandığı, toplam tespit sayısının 140, tespit süresi ortalamasının 6.10±4.5 saat olduğu, tespit biçiminin %38.6’sında dört nokta tespitine ilave göğüs kemeri uygulandığı belirlenmiştir. Erkek servisinde 259 hastanın 35’ine tespit uygulandığı, toplam tespit sayısının 65, tespit süresi ortalamasının 3.15±2.7 saat olduğu, tespit biçiminin %64.6’sında dört nokta tespiti uygulandığı saptanmıştır. Kadın ve erkek servisi arasında tespit sayısı, süresi, tespit tekrar sayısı ve tespit biçiminin farklı olduğu ve sonucun istatistiksel olarak anlamlı olduğu bulunmuştur (p<0.001). Kadın ve erkek hastalarda tespit uygulamasını etkileyebilecek faktörlere bakıldığında, iki grup arasında yaş ortalamaları, medeni durum, psikiyatrik tanı, iç görü durumu, saldırganlık ön belirtilerinin hemşirelerce fark edilmesi, hastaların tutumu ve hemşirelerin gözlem sıklığı açısından farklar olduğu (p<0.05) ve hastalık süresi, geçmişte şiddet öyküsünün varlığı açısından fark olmadığı saptanmıştır.

SONUÇ: Kadın servisinde uygulanan tespit sayısı ve hastaların tespitte kalma süreleri daha yüksektir. Tespit biçimi açısından fark vardır. Erkek hastalarda genç yaş, şizofreni tanısı ve iç görü eksikliği daha fazla olmasına rağmen, saldırganlık ön belirtilerinin hemşireler tarafından fark edilmesi ve 15 dk aralıklı gözlem yapılmasının tespit sayı ve süresinin azalmasında etkili olduğu düşünülebilir. Tespit uygulamasını etkileyen faktörlerin farklı çalışma yöntemleriyle araştırılmasına ihtiyaç vardır. Saldırganlığın yönetimine yönelik çalışmalara önem verilmeli, tespit kullanımını ve süresini azaltma yönünde çaba gösterilmelidir.

OBJECTIVE: This study intended to analyze the characteristics of male and female patients kept in mechanical restraint in acute psychotic clinics.

METHODS: This cross-sectional and descriptive study was undertaken in a psychiatric hospital in Istanbul between 1 November 2007 and 31 January 2008. The research was conducted in two psychotic services with patients kept in restraint who were randomly selected as one male and one female. All the cases kept in restraint and all the restraint applications made during the research period constituted the sample. Data were collected using an information form created by the researchers, and the form was completed for each restraint application. The obtained data were assessed using percentage, chi-square tests and t-test on computer environment.

RESULTS: It was found that in the female clinic, 66 among 321 patients were restrained, the number of restraints was 140, the average restraint duration was 6.10±4.5 hours, and in 38.6% of cases, the restraint method was the chest belt in addition to four-point restraint. In the male clinic, 35 among 259 patients were restrained, the number of restraints was 65, the average restraint duration was 3.15±2.7 hours, and in 64.6% of cases, the method of restraint was the four- point restraint. Between the male and female clinics, the number and the duration of restraints, the number of repeated restraints and methods of restraint were found to be statistically significantly different (p<0.001). When the factors that may affect the restraint application in male and female patients were evaluated, differences were determined between the two groups in terms of average age, marital status, psychiatric diagnosis, level of insight, recognition of the initial signs of aggression by nurses, the attitudes of the patients, and the frequency of the nurses’ observation (p<0.05). However, there were no differences in terms of disease duration and history of prior violence.

CONCLUSION: The number of restraints and duration of restraint were higher in the female clinic. The style of restraint also differed between genders. In male patients, although the frequencies of younger age, diagnosis of schizophrenia and lack of insight were higher, it may be considered that recognition of the initial signs of aggression by nurses and observation at 15-minute intervals are efficient in decreasing the restraint number and duration. The factors that affect the application of restraint need to be investigated using different methods. Studies on aggression management should be regarded and efforts should be made to decrease restraint usage and duration.

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, depresif hastaların depresyonla başa çıkmadaki öz yeterlik düzeyleri ile sosyal destek kaynaklarını algılama durumu arasındaki ilişkiyi belirlemektir.

YÖNTEMLER: Çalışma tanımlayıcı ve ilişki arayıcı bir çalışma olarak planlanmıştır. Araştırmanın örneklemini, akut psikiyatri kliniklerinde yatan, DSM IV tanı kriterlerine göre majör depresif bozukluk veya depresif dönem, distimik bozukluk, bipolar I veya II depresif dönem, depresif duygudurumlu uyum bozukluğu tanısı olan 105 hasta oluşturmuştur. Araştırmanın verileri; anket formu, Depresyonla Başa Çıkmada Öz Yeterlik Ölçeği ve Algılanan Sosyal Destek Ölçeği ile toplanmıştır.

BULGULAR: Araştırma sonucunda, hastaların depresyonla başa çıkmada öz yeterlik puanları 48.10±21.35 (min: 10, maks: 97) ve Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği puanı 51.73±21.05 bulunmuştur (Aile: 18.04±8.71; Arkadaş: 15.91±8.24; Özel bir kişi: 17.78±8.72). Depresyonla başa çıkmada öz yeterlik düzeyleri ile algılanan sosyal destek düzeyleri arasında pozitif yönlü bir ilişki vardır (r=0.50; p<0.01).

SONUÇ: Mevcut çalışma depresyonla başaçıkma öz-yeterlik düzeyi ile algılanan sosyal destek arasındaki ilişkiyi göstererek literatüre katkı sağlamaktadır. Öz yeterlik ve sosyal destek depresyonun gelişiminde ve devamında önemli bir faktördür. Bundan dolayı bireylere sosyal desteği arttırmak için aile ve eşlerle çalışmak sağlık çalışanları için önemlidir.

OBJECTIVE: The aim of this study was to determine the relationship between the depression coping self-efficacy level and perceived social support resources.

METHODS: This study was planned as a descriptive and correlation research. The study population comprised 105 patients from acute psychiatric wards with a diagnosis of a major depressive disorder or episode; dysthymic disorder; bipolar I or II depressive episode; or adjustment disorder with depressive mood determined according to the DSM-IV diagnostic criteria. A questionnaire form, the Depression Coping Self-Efficacy Scale and the Multidimensional Scale of Perceived Social Support were used for the study.

RESULTS: The Depression Coping Self-Efficacy Scale score of the population was 48.10±21.35 (min: 10, max: 97) and the Multidimensional Scale of Perceived Social Support score was 51.73±21.05 (Family: 18.04±8.71; Friends: 15.91±8.24; Special Person: 17.78±8.72). There was a positive correlation between the Depression Coping Self-Efficacy Scale and the Multidimensional Scale of Perceived Social Support (r=0.50; p<0.01).

CONCLUSION: This study is a contribution to the related literature since it demonstrates the relationship between the depression coping self-efficacy level and perceived social support resources of patients with depressive disorder. Self-efficacy and social support are important factors in the development and continuance of depression. Therefore, it is important that health professionals work with the family and spouses during the therapy in order to increase the level of social support for these individuals.

Psikiyatrik rehabilitasyon sürecinde olan ve fotoğrafa ilgi duyan hastaları fotoğraf sanatı ile tanıştırmak ve fotoğraf aracılığı ile hastaların sosyalleşme sürecine katkı amacıyla, Bakırköy Ruh Sağlığı ve Sinir Hastalıkları Eğitim Araştırma Hastanesi Rehabilitasyon Merkezi’nde fotoğraf atölyesi oluşturulmuştur. Bu proje için bir fotoğraf derneği ve fotoğraf makinesi firması ile işbirliği sağlanmıştır. Fotoğraf atölyesi katılımcılarına (n=10) 4 saat fotoğraf konusunda teorik eğitim verilmiş ve takip eden dört ay boyunca fotoğraf çekimi için desteklenerek hastaların fotoğraf üretmeleri sağlanmıştır. Haftada bir gün toplanarak atölye katılımcılarıyla birlikte çekilen fotoğraflar incelenmiş, önerilerde ve olumlu geribildirimde bulunulmuştur. Toplam beş aylık sürenin sonunda sergi için 50 adet fotoğraf seçilerek “Gerçek” temalı “21. İstanbul Fotoğraf Günleri” kapsamında bir ay boyunca sergilenmiş, serginin basın tanıtımında “damgalama” konusu vurgulanmıştır. Fotoğraf atölyesi sürecinin ve sergi etkinliğinin hastaların rehabilitasyon süreci açısından yararlı olduğu gözlemlenmiş, sergi izleyicileri ise oldukça destekleyici mesajlar iletmişlerdir. Hastaların bir kısmı daha az sıklıkta da olsa halen fotoğraf çekmeye devam etmektedir. Sonuç olarak, psikiyatrik hastaların rehabilitasyon sürecinde fotoğraf sanatının bir araç olarak kullanılabileceği söylenebilir ve bu konuda kapsamlı deneysel çalışmalara gereksinim bulunmaktadır.

The start-up of a photo workshop in Bakırköy Mental Hospital, Rehabilitation Center, was planned in order to introduce psychotic patients interested in photography to photography art and to help them socialize via photography. The project was conducted with the cooperation of a photography association and photography equipment supplier. Four hours of theoretical training in photography was given to the attendants of the photography workshop (10 patients). The patients were supported during the following four months and were helped to produce photographs. During weekly meetings, the photographs taken were analyzed and recommendations were made. Five months in to the study, 50 pictures were selected for inclusion for one month in the “21st Photography Days of Istanbul” exhibition under the theme “The Reality”. It was observed that the workshop and exhibition processes were helpful to the patients during their rehabilitation, and visitors to the exhibition also gave positive feedback. Most of the patients continued to take pictures. In conclusion, there is a need for empirical studies on this subject. The possibility of using photography in the rehabilitation process should be considered.

Son 15-20 yıldır literatürde yer alan “kanıta dayalı tıp” ve “kanıta dayalı hemşirelik”, günümüzde en fazla ilgi gösterilen ve en popüler olan konulardır. Literatürde yer almasına, hemşirelik toplantılarında tartışılmasına ve kanıta dayalı mükemmellik merkezleri kurulmasına rağmen, “kanıta dayalı hemşireliğin”, hemşirelik bakımına etkisinin çok az olduğu ifade edilmektedir. Günümüzde artık en iyi ve en güncel kanıtlara dayalı kaliteli bakım gereksinimi olmasına rağmen, mevcut durum bunu karşılayacak düzeyde değildir. Bu makalede, kanıta dayalı psikiyatri hemşireliği konusundaki gerçekler, iddia edilenler ve öneriler tartışılmıştır.

Evidence-based nursing and medicine have existed in health sciences literature for the last 15-20 years, and remain areas of high interest and popularity in the field. Despite being widely discussed in nursing conferences and developed with evidence-based centers of excellence, Evidence-based nursing is reported to have little impact on nursing care. The need for high-quality nursing care based on the best available evidence is not being met adequately in the actual practice of the profession. This article is a review of the rhetoric, reality and recommendations in the practice of evidence-based psychiatric nursing.

Borderline (sınırda) kişilik bozukluğu, erken erişkinlik döneminde başlayan, kişiler arası ilişkiler, benlik algısı, duygu durumunda değişkenlik ve dürtü kontrolü gibi sorunların görüldüğü bir psikiyatrik bozukluktur. “Zor hasta” olarak tanımlanan borderline hastaların, sık sık hastaneye yatmalarının gerekmesi ve sağlık çalışanlarının bakım ve tedavide zorluk yaşamaları nedeniyle bu yazıda borderline hastalığı olan bireylerin tedavisi ve hemşirelik bakımının temel özellikleri ele alınacaktır.

Borderline personality disorder (BPD) is a psychiatric disorder with a pervasive pattern of instability in interpersonal relationships, self-image and affects, and with marked impulsivity beginning in early adulthood and present in a variety of contexts. Since they are labeled as “difficult patients”, frequent hospitalizations are needed, and health personnel experience difficulty in their treatment and care, this article will explain the treatment and nursing care for BPD patients.