AMAÇ: Bu araştırmanın amacı, akut psikiyatri kliniklerinde uygulanan mekanik tespit sayıları ile hastaların tespitte kalma sürelerinin bir yıl içinde gösterdiği değişimi incelemektir.

YÖNTEMLER: Karşılaştırmalı, kesitsel ve betimleyici nitelikteki bu araştırma, İstanbul ilindeki bir ruh sağlığı hastanesinde, 3 kadın 6 erkek servisinden ve toplam 445 yataktan oluşan akut psikiyatri kliniklerinde gerçekleştirilmiştir. Kasım 2007 ile Ocak 2008 tarihleri arasındaki dönemde akut psikiyatri kliniklerindeki tespit kayıtları incelenmiş, elde edilen bulgularla ilgili hastane yöneticisi ve klinik ekiplere geri bildirimde bulunulmuş ve bir yıl sonra aynı döneme ait tespit kayıtları ile karşılaştırma yapılarak tespit sayı ve sürelerindeki değişim incelenmiştir. Tüm veriler bilgisayar ortamında yüzdelik hesaplamalar, t testi ve ki-kare testi ile değerlendirilmiştir.

BULGULAR: Akut psikiyatri kliniklerinden, kadın servislerindeki tespit sayısı en yüksek 194 iken erkek servislerinde 112’dir ve kadın servislerinde tespitte kalma süresi erkek servislerine göre daha fazla bulunmuştur. Bir yıl sonra tespit kayıtları tekrar incelendiğinde servislerin toplam tespit sayısının 1014’den 750’ye ve tespitte kalma süresinin ise ortalama 217.3±203.6 dakikadan 142.3±143.7 dakikaya gerilediği belirlenmiştir. Kadın ve erkek servislerinde tespit sayısı ve sürelerinin 1. ve 2. değerlendirme arasında ki değişimi incelendiğinde anlamlı farklılıklar (p<0.001) saptanmıştır.

SONUÇ: Akut psikiyatri kliniklerinde uygulanan tespit sayı ve süresinin oldukça yüksek olduğu belirlenmiş, bir yıl sonraki kayıtlarla karşılaştırıldığında tespit sayı ve süresinde azalma olduğu saptanmıştır. Bu azalmada kurum yöneticileri ve klinik ekiplere yapılan geri bildirimlerin de etkili olduğu düşünülmekle beraber etki eden faktörlerin araştırılması gerekmektedir. Sonuç olarak, agresyon yönetimine yönelik çalışmalara önem verilmeli, terapotik ortam oluşturmaya yönelik düzenlemeler arttırılmalı, tespit kullanımının ve sürelerinin azaltılmasına çalışılmalıdır.

OBJECTIVE: This study was performed to analyze the use of mechanical restraints and the restraining periods applied in acute psychiatric clinics in a one-year period.

METHODS: This study, which was comparative, cross-sectional and descriptive, was performed in acute psychotic clinics of a psychiatric hospital in Istanbul, which has three female wards, six male wards and a 411 total bed capacity. The restraint records of the psychotic clinics over the period November 2007 to January 2008 were analyzed, and the findings were communicated to the hospital management and clinic teams and compared with the records of the same period the following year. The results were analyzed in a computer environment using percentage, chi-square and T tests.

RESULTS: The highest number of restrained female patients in the acute psychiatric clinics was 194, whereas the same number for male patients was 112, and the restraining period for female patients was also found to be longer than that of male patients. When the first year records were compared to the following year’s records, it was seen that the total number of restrained cases dropped from 1,014 to 750 and the average range of the restraining period fell from 217.3±203.6 minutes to 142.3±143.7 minutes.

CONCLUSION: Both the use of restraint and the restraining periods in the acute psychiatric clinics were found to be high, and the figures were observed to decrease the following year. It can be expected that the feedback given to the hospital management and clinic teams was effective, but the factors affecting such a decrease should be analyzed. In conclusion, studies towards aggression management should be intensified. Moreover, the patients’ environment should be organized in a therapeutic milieu and decreased utilization of restraint and shortened restraining periods should be considered.

AMAÇ: Bu çalışmada, huzurevinde kalan yaşlılar ile aile ortamında yaşayan yaşlıların öz bakım gücü ve öz bakım gücünün çeşitli değişkenlerle ilişkisi incelenmiştir.

YÖNTEMLER: Çalışmanın örneklemini huzurevinde yaşayan 58 ve aile ortamında yaşayan 58 olmak üzere 116 yaşlı birey oluşturmuştur. Çalışmada sosyo-demografik özellikleri içeren “Sosyo-demografik Veri Formu” ve “Öz Bakım Gücü Ölçeği” kullanılarak, öz bakım gücü ölçeğinden alınan puanların çeşitli değişkenlere göre farkı incelenmiştir.

BULGULAR: Araştırma sonunda, kurumda kalan bireylerin öz bakım gücü düzeyi 92.28±19.45 (41-128) ile aile ortamında kalan bireylerin öz bakım gücü düzeyi 92.22±16.92 (51-127) olarak bulunmuş olup, iki grubun öz bakım gücü düzeyleri arasındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olmadığı saptanmıştır. Ayrıca öz bakım gücü ile tanıtıcı özelliklerden eğitim durumu, gelir durumu, yaşamının geçtiği yer ve başkalarına ihtiyaç duyma arasındaki ilişkilerin istatistiksel olarak anlamlı olduğu saptanmıştır (p<0.05).

SONUÇ: Öz bakım konusunda başkalarına ihtiyaç duyma kurumda kalan yaşlılarda %75’inin, aile ortamında kalan bireylerin ise %46.6’sının günlük ihtiyaçlarını karşılamada ve öz bakımında başkalarına ihtiyaç duyduğu belirlenmiştir. Yaşlıların ev ortamında bakılmasını teşvik için topluma yönelik destek ve eğitim programlarının yapılması gerekir.

OBJECTIVE: In this study, the self-care capacity of elderly people living in nursing homes or at home with their families was examined. In addition, the relation between the Self-Care Capacity Scale and the demographic features of the elderly living in a nursing home or at home with their families was investigated.

METHODS: The study sample included 58 elderly people living in an institutional setting and 58 elderly people living in their homes, for a total of 116 participants. Questionnaires utilized in this study included the “Sociodemographic Data Form” and the “Self-Care Capacity Scale”.

RESULTS: At the conclusion of the study, the self-care capacity score for individuals residing in a rest home was found to be 92.28±19.45 (41-128) and that for the individuals living in the family environment was 92.22±16.92 (51-127), and the difference between the groups was found to be statistically insignificant. The correlation between self-care and education, income level, the occurrence of life and dependency on others was found to be statistically significant (p<0.05).

CONCLUSION: When the dependency on others was examined, it was found that 75% of the elderly living in the nursing homes and 46.6% of the elderly living in a family setting were dependent on others to meet their daily self-care needs. Social support and educational programs encouraging the care of elderly people in a family environment should be organized.

AMAÇ: Bu çalışma, din görevlilerinin şizofreninin etyolojisi ve tedavisi ile ilgili bilgilerinin ve şizofreniye ilişkin tutumlarının belirlenmesi amacıyla tanımlayıcı olarak yapılmıştır.

YÖNTEMLER: Araştırma evrenini Düzce il merkezinde çalışan 422 din görevlisi oluşturmuş, örneklem evreni bilinen örneklem formülü kullanılarak 201 olarak hesaplanmış ve araştırma 267 kişi ile tamamlanmıştır. Araştırmanın verileri 2009 yılının Nisan ayında Düzce İl Müftülüğü toplantı salonunda araştırmaya katılan din görevlilerinin anketleri doldurması şeklinde toplanmıştır. Anket formu sosyodemografik bilgiler ve şizofreniyle ilgili bilgi kaynaklarının öğrenildiği Bilgi formu ve Psikiyatrik Araştırmalar ve Eğitim Merkezi (PAREM) tarafından geliştirilmiş olan anketin 32 maddelik şizofreni alt bölümünden meydana gelmiştir. Araştırma için kurum izni ve araştırmaya katılan bireylerden sözlü onam alınmıştır.

BULGULAR: Araştırmaya katılan din görevlilerinin %70’i erkek, %85’i evli ve %64’ü üniversite mezunudur. Din görevlilerinin %88’i şizofreniyi bir hastalık, %50.2’si bir akıl hastalığı olarak değerlendirmiştir. Etyolojik neden olarak en sık kişilik yapısının zayıflığı (%64.4) gösterilirken, sosyal sorunlar (%59.2) ikinci neden olarak gösterilmiştir. Sağaltım için en çok doktora (%91), doktorlar içinde de psikiyatriste (%80.9) başvurmayı önermişlerdir. Din görevlilerinin %33.3’ü şizofreni hastalarının serbestçe dolaşmamaları gerektiğini, %41.9’u şizofreni olan bir komşudan rahatsızlık duyacağını, %34.8’i şizofreni olan biriyle birlikte çalışmak istemediğini, %64.8’i bir şizofreni hastası ile evlenmeyeceğini, %37.1’i şizofreni hastalarının saldırgan olacağını belirtmişlerdir.

SONUÇ: Din görevlileri sosyal boyutta şizofreni hastalarına daha ılımlı bir tutum gösterirken özel hayatlarında bu hastalardan rahatsız olmaktadırlar. Bu çalışmanın sonunda din görevlilerinde olumlu tutum geliştirilmesi ve damgalamanın önlenmesi için eğitim programının düzenlenmesi gerektiği düşünülmektedir.

OBJECTIVE: This descriptive study was carried out to assess the knowledge of religious officials about the etiology of schizophrenia and its treatment and their attitudes towards this illness.

METHODS: The population of the study was 422 religious attendants working in Düzce. The sample of the study was estimated as 201 subjects using a sample formula with a known population, and the study was completed with 267 religious officials. Data were collected in April 2009, in the conference hall of a Düzce building housing a Mufti’s Office, with participants completing a questionnaire form. The form was composed of 32 topics in the schizophrenic subsection of the questionnaire, which was developed by PAREM, and a private form that included data about the social and demographic status of the participant and the participant’s knowledge and attitudes toward schizophrenia. Institutional permission was obtained and personal verbal approval was taken from the participants.

RESULTS: Of the 267 religious attendants, 70% were male, 87.6% were younger than 46 years, 85% were married, and 64% had graduated from faculties. Eighty-eight percent of the participants defined schizophrenia as an illness, and 50.2% defined schizophrenia as a mental illness. Participants noted weak mental constitution as the first etiological cause (64.4%), followed by social problems (59.2%). For the treatment of the patient, 91% of the participants suggested consultation with a doctor, and psychiatrist was the first choice among doctors (80.9%). 33.3% of the religious attendants stated that schizophrenic patients should not be left unattended, 41.9% stated they would be disturbed if they had a schizophrenic neighbor, 34.8% did not want to work with a schizophrenic person, and 64.8% indicated that they would not marry a schizophrenic person. Thirty-seven percent believed that schizophrenic patients are aggressive.

CONCLUSION: Because the religious officials are community leaders, it is believed that they are in a key position to positively change the public’s attitudes toward schizophrenia. Based on the results of this study, it was concluded that some education programs are needed to prevent stigmatization and to facilitate more positive attitudes among the religious officials

AMAÇ: Bu araştırmanın amacı, kadınların gebelik ve doğum sonrası dönemde algıladıkları sosyal destek düzeyini karşılaştırmak ve algılanan sosyal destek düzeyini etkileyen faktörleri incelemektir.

YÖNTEMLER: Kesitsel ve nedensel tipte planlanan araştırmaya Bornova ilçesinde bulunan toplam 18 sağlık ocağında kayıtlı olan ve çalışmanın yapıldığı Nisan-Ağustos 2005 tarihleri arasında gebeliklerinin 32.-36. haftaları arasında olan, hem gebelik hem de doğum sonrası dönemde ulaşılabilen ve çalışmayı kabul eden kadınlar dahil edildi, örnekleme gidilmedi. Aynı kadınlarla doğum sonrası dönemde (4-6 haftalarda) tekrar görüşüldü. Araştırmada veri toplama formu olarak kadınlara ait sosyo-demografik bilgilerin yer aldığı veri toplama formu ve Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği kullanıldı. Araştırma verileri sağlık ocağına kayıtlı gebelere ev ziyaretleri yapılarak toplandı.

BULGULAR: Kadınların algılanan sosyal destek puan ortalaması gebelikte 66.70±15.54 iken, doğum sonrası dönemde 65.75±14.06 olarak belirlendi. İki dönem arasındaki farkın istatistiksel olarak anlamsız olduğu saptandı (t=1.476, p=0.141). Kadınların hem gebelik (t=2.207, p<0.028), hem de doğum sonrası dönemde (t=2.244, p<0.026), sosyal destek toplam puan ortalamasının aile tipine göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde fark olduğu saptandı. Gebelikte yaş, aile tipi gibi faktörler, doğum sonrası dönemde ise sosyal güvence, aile tipi ve eğitim durumu gibi faktörlerde anlamlı fark saptandı.

SONUÇ: Kadınların doğum sonrası dönemde sosyal destek algılarının gebelik dönemine göre daha düşük olduğu saptanmış olup, bu dönemde daha çok sosyal desteğe gereksinim duydukları söylenebilir. Çalışma sonucunda; anne, bebek ve dolaylı olarak aile sağlığının sürdürülebilmesi için gebelik ve özellikle doğum sonrası dönemde sosyal desteğin verilmesinin gerekli olduğu belirlenmiştir.

OBJECTIVE: The aim of this study was to compare the social support levels as perceived by women in the pregnancy and postpartum periods and to examine the factors influencing their perception of social support level.

METHODS: This is a cross-sectional and casual study that included all women in 32-36 weeks of pregnancy between April-August 2005 who could be reached both in pregnancy and the postpartum periods, who accepted to participate in the research, and who were registered in one of 18 health centers in the Bornova district. No sampling was performed in the study. The same women were interviewed again in the postpartum period (in 4-6 weeks). The Sociodemographic Information Form and the Multidimensional Scale of Perceived Social Support were used in the study as data collection forms. Research data were collected by visiting the homes of pregnant women registered in one of the health centers.
RESULTS: The perceived social support score of pregnant women at 32-36 weeks of pregnant women was determined as 66.70±15.54, whereas it was 65.75±14.06 in the postpartum period. A statistically significant difference was not detected between the two periods (t=1.476, p=0.141). In addition, there was a statistically significant difference between the mean total score of social support for women in the pregnancy (t=2.207, p<0.028) and postpartum (t=2.244, p<0.026) periods with respect to the family type. A significant difference in scores was detected with respect to factors like age and family type in pregnancy period and regarding factors like family type and education in postpartum period.

CONCLUSION: It was determined that perceptions of social support among women were lower in the postpartum period, which could indicate their need for more social support during this period. At the conclusion of the study, it was determined that providing social support is essential in the pregnancy and postpartum periods in order to maintain the health of both the mother and baby.

AMAÇ: Bu makalede görme engelli ergenlerle yürütülen yapılandırılmış bir grup süreci deneyimleri ele alınmakta ve benzer araştırmalar yapan araştırmacılarla süreci paylaşmak amaçlanmaktadır.

YÖNTEMLER: Grup, görme engelli olan, 11-16 yaş grubunda ve yatılı öğrenim gören ergenlerle gerçekleştirilmiştir. Grupların yapılandırılması aşamasında gereksinim belirleme çalışması yapılmış (77 görme engelli ergen), bu doğrultuda grupta ele alınacak konular belirlenmiş ve 10 kişilik bir görme engelli ergen grubu ile ön çalışma yapılmıştır. Oturumlar için araştırmacı denetim (süpervizyon) almış, grup sürecinde yönetici yardımcısı olarak rol alacak rehber öğretmenin eğitimi de araştırmacılar tarafından üstlenilmiştir. Grup sürecinde odaklanılacak konular oluşturulurken grup süreci ve ergen çalışmalarıyla ilgili uzmanlardan görüş alınmıştır. Oturumlar; hazırlık, iletişim becerileri, sorun çözme becerileri, stresle baş etme, ergenlik döneminde gelişimsel değişiklikler, ergenlik döneminde cinsel gelişim, hayır diyebilme ve değerlendirmeyi içermiştir. Grup sürecinde bilgilendirme, model olma, rol provaları, rol oynamalar, düzeltici geri bildirimde bulunma, genelleme gibi psikoeğitim teknikleri ve şimdi-burada etkileşimine dayalı terapötik yaklaşımlar esas alınmıştır. Bu makalede ön çalışma sonrası yürütülen grup süreci; grup yöneticileri ve üyelerin ifadeleri ve denetimde görüşülenler özetlenerek sunulmuştur. Grup sürecine katılanlardan aydınlatılmış onam alınmış ve isimleri değiştirilerek kullanılmıştır.

BULGULAR:
SONUÇ: Grup yöneticileri, süreçte üyelerin görme engellerine ilişkin güçlüklerle karşılaşmalarına rağmen, iletişim ve empati becerileri başta olmak üzere birçok alanda becerilerini geliştirme fırsatı sağlayan deneyimler yaşamışlardır.

OBJECTIVE: In this article, we discuss the group process - a structural group process - with blind adolescents, with the aim to share our experiences with other researchers.
METHODS: The group included blind adolescents aged between 11-16 years who were in a boarding school. During the structuring (forming) of the groups, needs were determined (77 blind adolescents) and subjects to be discussed in the group were identified and subjected to expert review. A pilot study was then carried out with a group of 10 blind adolescents. The researcher received supervision for the sessions and undertook training the advisor teacher, who would act as assistant group leader. The sessions consisted of meeting and preparation, communication skills, problem-solving skills, coping with stress, developmental changes during adolescence, sexual development in adolescence, the importance of “saying no”, and evaluation. During the group process, psycho-educational techniques such as informing, being a model, role rehearsing, role playing, corrective feedback, generalizing, and therapeutic approaches based on here-and-now interaction were used. As a result of these preparations, the group was structured and the study was carried out with a second group. In this article, the second group process, the expressions of group conductors and participants and discussions during supervision are summarized. Permission was obtained from group participants, but the names were changed.

RESULTS:
CONCLUSION: Group conductors were able to improve their empathy and communication skills in the group process in spite of group constructors meeted member’s blind corresponding.

Kişilik bozukluğu gösteren kişiler tanı ve tedavi açısından psikiyatrinin en zorlayıcı ve istikrarsız hastaları olarak görülür. Bu hastalarla çalışırken özelleşmiş hemşirelik girişimleri ve psikoterapötik teknikler geliştirmek gereklidir. Psikiyatri Hemşireliği Dergisi’nin 1. sayısında yayınlanan “Kişilik bozuklukları ve hemşirelik girişimleri: Bölüm-I” de, kişilik bozukluklarının nedenleri, klinik görünümü ve tedavisi anlatılmış, makalenin II. bölümünü oluşturan bu yazıda ise, yataklı servislerde ağır kişilik bozukluğu gösteren hastaların psikodinamik özellikleri, değerlendirilmesi gereken sorunlar, ulaşılmak istenen amaçlar ve terapötik hemşirelik girişimlerinin sunulması amaçlanmıştır.

Patients with personality disorders are accepted as the most difficult and unstable patients in psychiatry with respect to diagnosis and treatment. Specific nursing interventions and psychotherapeutic techniques need to be developed for working with these patients. The etiology of personality disorders, clinical symptoms and treatments were reviewed in the Journal of Psychiatric Nursing, Volume 1, in the article titled, “Personality disorders and nursing interventions: Part-I”. The aim of this paper, which is the second part of the article, is to present the psychodynamic features of inpatient severe personality disorders, problems, targets, and therapeutic nursing interventions.

Bağımlılık, bireyin beden ve ruh sağlığını, aile, toplum ve iş uyumunu bozacak derecede sık ve fazla miktarda madde kullanma, madde alma isteğini durduramama olarak tanımlanmaktadır. Madde kötüye kullanımı ise, yineleyen sorunlar ve istenmeyen sonuçlara karşın uygunsuz, tekrarlayıcı madde kullanma biçimidir. Madde kötüye kullanımı bireyde fiziksel, ruhsal ya da sosyal bazı sorunlara neden olan ve bireyin aile dinamiklerini olumsuz etkileyen psikiyatrik bir hastalıktır. Tedavisinde hastanın ve ailenin birlikte aile merkezli bir yaklaşımla ele alınması gerekmektedir. Bu makalede, hemşirenin madde bağımlısı bir bireyle çalışırken nasıl bir değerlendirme yapması gerektiği, hangi hemşirelik tanılarını ele alabileceği ve girişimlerinin neleri içermesi gerektiği konuları ele alınmıştır.

Addiction is defined as a chronic, relapsing brain disease that is characterized by compulsive drug seeking and use despite harmful consequences such as deterioration of physical and mental health and of social, work and family life. Substance abuse is an improper and repetitive use of substances in spite of repetitious problems and undesirable results. Compulsive and repetitive use may result in tolerance to the effect of the drug and withdrawal symptoms when use is reduced or stopped. These are considered substance use disorders. Substance use disorder is a psychiatric illness. Family support is essential to addiction recovery; thus, both the patient and their family should be included together into the rehabilitation program with a family-centered approach. Considering the nurses who work with substance addiction patients, we discuss in the article which nursing diagnoses and applications should be used and how to recognize the signs and symptoms of drug addiction and essential steps to recovery.